Z jedną ręką na kierownicy drugą szukała na siedzeniu pasażera torebki i komórki, które,

dostęp do informacji o nowych sprawach i mogła śledzić rozwój kariery Ricka Bentza.
– O Jezu, posłuchaj, nie chcę mieć tu żadnych kłopotów.
– Więc dlaczego on tu jest? – Wskazała palcem Bentza, który ścierał sobie plwocinę z
– No nie! – Odwróciła się w jej stronę z wściekłością na twarzy. – Nic miałam z tym nic
zawołał: „Spike!” i wtaszczył dwie siatki i aktówkę do pokoju sąsiadującego z lokum Bentza.
dół. Na dźwięk dzwonka u drzwi Oskar z głośnym szczekaniem wpadł do holu. - Bądź grzeczny - ostrzegła Caitlyn, odetchnęła głęboko i zdecydowanym ruchem otworzyła drzwi. Policjanci stali na ganku. Wysoki mężczyzna pokazał odznakę. Jego partnerka z bliska wydała się Caitlyn jeszcze drobniejsza. Twarz miała ponurą i też trzymała w ręku legitymację policyjną. Złe wieści. Złe, złe wieści. - Pani Bandeaux? - zapytał mężczyzna. - Tak. - Skinęła głową, serce jej zamarło, a połamane paznokcie wpiły się w drzwi. - Nazywam się Caitlyn Bandeaux. Wykrzywił usta w uśmiechu, ale jego oczy pozostały poważne. - Jestem detektyw Reed, a to moja partnerka, detektyw Morrisette. Czy możemy na chwilę wejść? Odznaki wyglądały na prawdziwe, zdjęcia nie wypadły zbyt dobrze, ale można było rozpoznać twarze. Zawahała się. Pomyślała o bałaganie na górze i krwi na drzwiach do garderoby. Pozbierała się jakoś, otworzyła szerzej drzwi i zauważyła, że kobieta mierzy ją wzrokiem. - O co chodzi? - zapytała Caitlyn, ale w głębi serca wiedziała, że przyszli ze złą nowiną. Odsunęła się na bok, wpuszczając ich do środka, i chociaż przez otwarte drzwi wtargnął do domu podmuch gorącego powietrza, niemal trzęsła się z zimna. - Obawiam się, że mamy złe wieści, pani Bandeaux - powiedział mężczyzna, wskazując Caitlyn krzesło. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa, chwyciła się oparcia. - Co się stało? - Chodzi o pani męża. - Josha? - wyszeptała i poczuła zaciskające się na szyi lodowate palce. Nagły huk w głowie, jak odgłos fal morskich uwięzionych w grocie, niemal ją ogłuszył. Znów pojawił się obraz Josha leżącego na biurku. - Co z nim? - Przełknęła ślinę, usta miała suche jak Sahara. Wiedziała, co zaraz usłyszy. - Nie żyje - odpowiedział Reed. Huk w głowie Caitlyn spotężniał jeszcze, kolana się pod nią ugięły. - Ale jak...? - Jeszcze nie wiemy na pewno, co się stało. Badamy różne hipotezy i czekamy na raport koronera. - Nie! - Gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie wierzę. - Wierzyła jednak. Wiedziała. Jakimś cudem wiedziała. - Przykro mi - powiedział Reed. Kobieta też wymruczała kondolencje, których mózg Caitlyn już nie zarejestrował. Zacisnęła palce na oparciu krzesła, nogi trzęsły się jej tak, że z trudem mogła ustać. - Wiem, że to dla pani szok. - Głos kobiety dobiegał jakby z daleka. Caitlyn ledwo go słyszała. W głowie przewijał jej się kalejdoskop obrazów. Josh jako młody mężczyzna za sterami swego jachtu, w Neapolu, gdzie się jej oświadczył... Josh usiłujący ukryć rozczarowanie, że urodziła mu się córka, a nie syn... Josh ukradkiem wracający nocą do domu, jak twierdził, z pracy... Josh wściekły, gdy inwestycje mu nie szły... pobladły i zdruzgotany na pogrzebie córki. - Czy pani mąż miał wrogów? - zapytała policjantka, jak ona się nazywała? Caitlyn wróciła do rzeczywistości. - Nie wiem... tak, wydaje mi się, że tak.
migotał neon z nazwą motelu. Autostradą przejeżdżały nieliczne samochody, chłód nocy
– Czy Fernando ma dziewczynę? Kogoś, komu mógłby pożyczyć samochód?
pogłaskać. W tym momencie rozdzwonił się telefon.
– Petrocelli się odezwała? – zapytał, zanim doszli do samochodu Hayesa.
wsiada do jasnego samochodu, model i marka nie do określenia. Jennifer przy stoliku w
– Tak.
Odwrócił wizytówkę i spróbował jeszcze raz. Tym razem zadzwonił na posterunek i
Los Angeles i uznał, że nie warto czekać.

skutkiem. Musi się w końcu znaleźć w tym mieście ktoś bardziej odpowiedzialny.
posłuchaj...
nalegałem, więc nie mogę narzekać. Mam nadzieję, że zawsze
sympatyczny i zachowuje się wobec niej bez zarzutu.
Kuchni w Candover Court nie modernizowano od czasu, kiedy powstała. Wiek temu ktoś dobudował tylko ruchomy ruszt w palenisku, ale wciąż wisiała nad nim stara metalowa konstrukcja do zawieszania kotłów i garnków, zaś rożen, i taca do zbierania tłuszczu nadal znajdowały się w tym samym miejscu co przed dwustu laty. Kiedy Clemency skradała się ze świeczką, osłaniając dłonią płomień, widziała przed sobą jedynie żarzące się węgle w palenisku. Nie dostrzegła stojącej obok, zastygłej w bezruchu ciemnej postaci. Podniosła świeczkę i przebiegła ręką po framudze w poszukiwaniu klucza. Dzięki Bogu! Włożyła po cichu klucz do zamka i miała go właśnie przekręcić, gdy ktoś chwycił ją za ramię. Clemency wydała okrzyk przerażenia, lecz natychmiast druga ręka mężczyzny zasłoniła jej usta. W panice upuściła świeczkę i pomieszczenie pogrążyło się w ciemnościach.
ignorując pannę Tyler, więc po kolacji oznajmił niani,
wycieczka... - wyjąkała Alli, bo nie wiedziała, czy jest gotowa być sam na sam z
- Zgadza się.
kocham, wziął mnie w ramiona i tak mocno przytulał, jakby juŜ nie chciał mnie puścić.
- spędziła wolny czas. Nie mogła mu przecież powiedzieć, że
dzwonek do drzwi.
- Co ty tu robisz, Alli? - warknął.
znaleźć?
- Tak, słyszałem - odrzekł Logan, chichocząc.
Lizzie, Amy i Mikeya? - spytała, głaszcząc syna po główce.